"Een beperking ontneemt je niet het recht om plezier te hebben."

Bij ING willen we dat onze collega’s met een beperking of neurodiverse aandoening weten dat ze erbij horen en dat ze een onschatbare bijdrage leveren aan onze missie om het verschil te maken. Op 3 december vieren we de Internationale Dag van Personen met een Handicap (IDPD), als erkenning voor de diverse ervaringen die zoveel van onze collega’s meebrengen en die helpen ING creatiever en innovatiever te maken.

Dit jaar is het thema ‘stepping forward’. Om positieve stappen richting inclusie te zetten, is het belangrijk dat we eerst luisteren naar mensen met persoonlijke ervaringen op het gebied van handicap en neurodiversiteit. Vandaag horen we het verhaal van Jenny Mangar, van ons Customer Loyalty-team voor hypotheken. Jenny heeft een lichte hersenbeschadiging die invloed heeft op haar werk en sociale leven. Ze vertelt ons over de inspanningen die ze levert om haar beperking te managen – en hoe ze vastbesloten is om het beste uit elke dag te halen.

Hoi Jenny! Kun je iets vertellen over jouw ING-reis tot nu toe?

Ik werk nu negen jaar bij ING, en het is eerlijk gezegd een behoorlijke rollercoaster geweest! Na mijn master in internationale bedrijfscommunicatie begon ik vol ambitie in de hypotheekadministratie, enthousiast om deel uit te maken van ING’s dynamische omgeving. Maar zes maanden later kreeg ik een ongeluk dat leidde tot een traumatisch hersenletsel. Het herstel is een lang proces, dus het is iets waar ik dagelijks rekening mee moet houden. Maar mijn ambitie is niet verdwenen, en ik kijk ernaar uit om te zien waar mijn carrière me nog kan brengen.

Hoe beïnvloedt jouw letsel je werk en privéleven?

Het voelt alsof mijn leven in tweeën is gesplitst. Voor het ongeluk werkte ik meer uren, had ik een druk sociaal leven en deed ik veel aan sport, waaronder mijn passie: dansen. Nu kan ik nog maar 18 uur per week werken, en zelfs dat kost zoveel energie dat ik weinig tijd heb om vrienden of collega’s te zien.
Elke cognitieve inspanning is ontzettend vermoeiend, en ik moet goed oppassen dat ik mezelf niet overbelast. Je kunt het zien als energiemunten: als een gezond persoon er 100 heeft, heb ik er ongeveer 10.
Daarnaast heb ik last van dingen zoals gevoeligheid voor geluid en licht, pijnlijke hoofdpijn en geheugenproblemen, wat dagelijks frustrerend kan zijn. Toen ik terugkeerde naar werk, moest ik mezelf zelfs isoleren van collega’s om overprikkeling te voorkomen. Dat was soms een eenzame periode.

Wat is een van de grootste misvattingen over jouw beperking?

Als iemand met een onzichtbare beperking kom ik vaak misvattingen tegen! Een anekdote illustreert dat goed: ik was op een sociaal werk-evenement, waarvoor ik veel moest rusten en de volgende dag vrij nam. Het was een zeldzaam moment waarin ik kon dansen en genieten. Maar iemand vroeg hoe ik op dit feest kon zijn en niet fulltime werken. Dat deed pijn, want ze zagen niet hoeveel moeite het kostte om daar te zijn.
Natuurlijk geeft een beperking je niet minder recht om plezier te hebben! Je kunt pijn hebben én glimlachen. Het is ook goed om te onthouden dat ik nog steeds aan het wennen ben aan mijn nieuwe manier van leven.

Het thema van IDPD dit jaar is ‘stepping forward’. Wat betekent dat voor jou?

Voor ons die neurodivergent zijn of een beperking hebben, is het een kans om ons uit te spreken en collega’s te helpen begrijpen hoe het is om in onze schoenen te staan. Bewustwording is cruciaal, vooral voor aandoeningen die niet zichtbaar zijn.
Tegelijkertijd zet ING stappen om een bedrijf te worden dat echt de diversiteit van de samenleving weerspiegelt. Er is nog ruimte voor verbetering op het gebied van toegankelijkheid en het ondersteunen van medewerkers met verschillende behoeften. Mijn hoop is dat als iemand bij ING iets soortgelijks meemaakt, diegene de juiste begeleiding en steun krijgt om zijn of haar carrière voort te zetten en weet dat hun bijdrage aan ING nog steeds gewaardeerd wordt.